Sede de historias
Eu ando contando contos por oficio desde hai case vinte anos, a metade da miña vida, e iso é tanto como dicir que levo a metade da miña vida facendo realidade a ficción e viceversa, ou polo menos, esvaendo aínda máis os límites entre unha e outra. Para alguén coma min, que sempre confiou na fantasía como lugar onde atopar respostas ás preguntas que se che poñen por diante cada día; para alguén coma min, que vive aquí, pero imaxina outros lugares, outras xentes, outros conflictos; para alguén coma min, a quen lle encanta descubrir ou crear misterios; para alguén coma min, os contos supoñen alimento e riqueza para o corpo, pero, sobre todo, para o espíritu. E é por iso que confío, ou desconfío, en non morrer de todo, senón que algo de min quede nas persoas que algunha vez escoitaron unha das historias que eu transmito. Ademais, non sei por que, algo me di que durante un tempo serei pantasma, ou ánima errante, non sufrindo nin penando, senón buscando máis historias, máis contos que contar, por esta sede eterna que se nos esperta e non se apaga a quen temos o oficio de narrar.