castelán

Os galegos, de chorar, choramos os sete chorares, e de falar, falamos os sete falares.

Había ben tempo que tiñamos o desexo de que a nosa cidade fose o eco das historias da nosa tradición e por suposto das doutras culturas que ao cabo son as mesmas. A nosa pretensión era acadar esa emoción que nos transmiten os contos.Escollemos horas e cenários que contribuísen a facelo case perfecto porque na nosa cidade pódense contar e escoitar historias ao carón da muralla que alá polo medievo arrodeaba Pontevedra, nas ruínas dun mosteiro, tamén no edificio civil máis antigo da cidade que seica agocha no seu pozo o tesouro dun coñecido pirata da nosa terra, ou mesmo debaixo da terra.

Foi na primeira fin de semana do mes de xuño do ano 2012 cando fixemos realidade a primeira edición de Sete Falares, un encontro de contadores de historias.

A resposta da xente superou as nosas previsións, tivemos a sensación de que nesa fin de semana na nosa Pontevedra non se falaba doutra cousa, na resaca chegaron os parabéns e no noso balance quedou acordado que había que preparar a seguinte.

Nesta cidade ao longo do ano hai numerosas actividades relacionadas cos contos, moitas delas van dirixidas a público infantil e a asistencia a todas elas é masiva. Aí xurdiu a idea, ao ver a ilusión coa que os adultos acompañaban aos seus pequenos. Pensamos en como lles prestaría a eles recuperar ese momento de se sentar, parando o tempo para escoitar una historia.

castelán / inglés / catalán / euskera

 

A narración oral pode chegar a se converter nun formidable vector para o restablecemento da democracia, e iso por tres razóns principais.

1.- POLO SEU CONTIDO, xa que as historias falan do humano:

Os contos tradicionais abordan todas as cuestións que teñen que ver co individuo como parte da sociedade. Pero tamén se ocupan dos grandes interrogantes da existencia naquilo que se relaciona coa clave do misterio da vida, sen explicacións realistas e pesadas. Conectan, a través do simbólico, os soños, a poesía, cunha conexión realmente emancipadora, tanto dende o punto de vista da liberdade da imaxinación, como na comprensión dos mecanismos do desenvolvemento psicolóxico da persoa. O optimismo é obrigatorio: os nenos poden cambiar o seu destino aprendendo o que é bo para eles e o que se debe evitar.

Sexamos narradores ou sexamos oíntes, podemos, e debemos, desenvolver unha visión da vida baseada na solidariedade e a coraxe e con visión de futuro. Desta forma a aproximación ao conto pode ser realizada por cada un en función da súa propia lectura e de xeito ameno e emotivo. Como dicía o griott de Mali "Hampate-Ba": os contos divirten os nenos, os adultos reláxanse despois do traballo e fan filosofar ás cabezas canas. Noutras palabras, os contos poden reunir as tres partes que cohabitan dentro de nós mesmos: o afectivo, o lúdico e o cognitivo.

portugês - castelhano

Medos há muitos e destes muitos, muito o que falar.

Há muitos anos que estudo psicanálise e exerço como psicoterapeuta. Há alguns anos que conto contos. Estes dois ofícios têm, no meu entender, muitos pontos de contacto. Antes de mais, são ambos ofícios de relação, que implicam em um contacto direto e, num certo sentido, íntimo, entre duas ou mais pessoas. E entre o eu e o outro, um campo, um espaço de significações possíveis, onde o inconsciente joga um papel tão ou mais importante do que o que é partilhado de forma consciente.

Esta relação tem como mediador privilegiado, ainda que não único, a fala. A fala repleta de afetos de um e a escuta atenta do outro, em situação presencial, permite a criação deste campo de possibilidades1 onde os inconscientes se encontram e o que se diz para o outro é reinterpretado e dotado de significação conjunta, no aqui-e-agora do encontro.

Assim, quando um narrador conta uma história a um ouvidor, o que acontece é um encontro entre fala e escuta de coisas que, em ambos, mobilizam afetos 2.

Começando pelas crianças. Quando pensamos em medo associado aos contos, frequentemente pensamos em histórias de terror, tantas e tantas vezes pedidas. Mas as crianças, quando pedem histórias de terror, não estão na verdade à espera de aterrorizarem-se. Estão a solicitar a vivência acompanhada do medo.